Als na de derde verkeersdrempel mijn ballen definitief in mijn middenrif zijn gestuiterd weet ik zeker dat het vriendelijk aanbod om zijn fiets te mogen lenen een strafexpeditie was van mijn tegenstander in de wedstrijd.
Wat voorafging.
Sinds januari sta ik weer als speler op het rugbyveld en mag ik met de Heren 6 (spelen alleen op de 6e dag) en Oudlanders (Eilanders boven de 35) mee spelen tijdens de zaterdagavondwedstrijden in West met de oude meesters van Sparta, Hookers, Rotterdam, Gouda en Delft. Ook speelden we dit jaar al een keer vriendschappelijk in en tegen Spakenburg , wat gepaard ging met een legendarische 3e helft. En zo kwam het dat wij als Eilanders werden uitgenodigd aan te vullen bij de jaarlijkse strijd tussen Gouda’s Glorie en de Spakenburg Socials. Dat kwam mooi uit want na de laatste uitzege bij Breda stond er maar liefst 4 weken geen rugby op het programma en dat is bijna net zo erg als een bedevaart naar Mekka voor een alcoholist. Maar naarmate paaszaterdag naderde en de temperatuur omhoogschoot en de lengte van de rokjes navenant lager werd begon het afzeggingen te regenen. Zelfs het aanbod van een copieuze BBQ en een BOB hielpen niet zodat ik tenslotte maar alleen richting Groene Hart vertrok. Gelukkig stond er nog een vrije overtocht vanaf het eiland op mijn strippenkaart en reden alle Duitsers me tegemoet zodat ik binnen een uurtje de prachtige chemische fabrieken langs de Hollandsche IJssel zag opdoemen en het was niet lang daarna dat ik door de altijd goedlachse, komt dat omdat hij nooit meespeelt, Patrick werd verwelkomd. Nou val ik de laatste wedstrijden steevast in op 9 bij de Gouwenaren, maar een aantal dagen voor de wedstrijd kreeg ik ook een verzoekje uit Spiekedaarp om hun uitgedunde gelederen te versterken. En toen de bus rond half 4 een bonte verzameling vissers en andere bewoners van het pittoreske dorpje aan het IJsselmeer uitstortte over het terras van Gouda was ik al snel ingelijfd als tweede center bij de keeltsies.
Met Niels van Gouda als aanvulling op de wing konden we alsnog 15 tegen 15 beginnen en begonnen we wat onwennig aan de pot onder een stralend zonnetje. Het Goudse publiek werd al snel beloond voor hun aanmoedigingen door een try van hun snelle lijn. Het tempo werd door beide teams goed aangepast naar de omstandigheden zodat het ook voor mij goed bij te houden was en zo was ik bijzonder betrokken bij het ontstaan van de eerste Spakenburgse try, ik bedoel als ik niet zo ontzettend goede support had gelopen en om de bal had gevraagd was de 1e center vast getackeld door zijn opponent. Beide conversies werden trouwens raak getrapt en aangezien er meer gepraat werd dan gespeeld werd de eerste helft met 7 – 7 afgesloten.
In het 2e bedrijf schoof ik al snel op naar scrum-half om gedurende de rest van de wedstrijd een bittere strijd uit te vechten met mijn directe tegenstander Appo, vooral als de bal niet in het spel was. De zwarten hebben de tweede 20 minuten de overhand en scoren een mooi uitgespeelde try nadat Gouda overigens een foute eerder had afgestraft. Bij de 2e rust geeft het scorebord 12-12 aan, en inderdaad dan zijn beide conversies gemist.
We krijgen nog wat versterking van Gouda, die uiteindelijk over 20 man bleken te beschikken, waardoor de uitnodiging helemaal op prijs gesteld wordt, en schieten uit de startblokken voor de laatste 20 minuten. Ik ben ondertussen aardig thuis in het dialect en kan ook al bijna de 4 broers de Jong uit elkaar houden, maar weet toch nog voor onrust te zorgen door een bal blind tegen de paal te gooien uit een scrum op onze 5 meter in plaats van in de handen van onze fly-half maar het levert geen blijvende schade op. Gouda begint moe te worden en de gasten dringen aan wat uiteindelijk een prima try oplevert van de jonge full-back in zijn 2e wedstrijd. Appo praat meer als speler dan als referee, maar daarom schijnt hij ook altijd captain te zijn, maar ik ben hem een paar keer te snel af weet zijn ‘afgeteste of is het afgetrainde’ torso nog een keer te tackelen maar kan net als mijn medespelers niet voorkomen dat Gouda in de laatste seconden een try druk die met een fenomenale trap vanaf de zijlijn zowat nog geconverteerd wordt waardoor we met een 19 – 19 stand de wedstrijd afsluiten.
Heel wat uitgetrokken beenhaartjes, geplette tenen, gekneusde tepels en blauwe ballen later durft Ap niet door het poortje maar biedt me wel grootmoedig zijn antieke stalen ros aan als ik nog even naar de Appie moet omdat de kok van dienst het kippeneiwitpoeder in de bietenburgers over het hoofd had gezien en ik toch wat wil eten naast de overigens uitmuntende couscous met walnoten, bieten en munt (ja ja daar is de woordgrap) salade. Mijn goden, die zinnen worden steeds langer. Ondertussen worden de vuren opgestookt, de stokbroden aangesneden en vooral de bierkannen gevuld terwijl mijn medespelers de boiler leeg douchen zodat ik na mijn helse fietstocht onder een ijskoud stortbad sta. Maar de 3e helft maakt alles goed, de keeltsies laten horen dat ze waarschijnlijk allemaal vroeger in het kerkkoor hebben gezeten, Gouda’s Man of the Match drinkt als een mini en wordt terplekke Dick of the Day en als er een zeil wordt neergelegd voor een wedstrijdje menselijk bowlen sta ik binnen de kortste keren in mijn gekleurde pyjama, met zeepsop in mijn ogen en een buil op mijn hoofd van de omgedoken barkrukken langs het hek te schateren van het lachen. Vier weken geen rugby, nooit !!
Had ik al gezegd wat voor een fijne gasten die Spiekedaarpers zijn? Word ik toch vlak voor mijn vertrek naar bijna Zeeland verrast door Jan die me een shirt aanbiedt namens het team omdat ik de hele wedstrijd had staan shinen in het zwart. Grote klasse en mijn dank is enorm. En natuurlijk aan de organisatie van Gouda en alle fijne mensen die meespeelden, floten, vlagden, bakten, aanmoedigden, dronken en zongen want met elkaar zijn wij Rugby Nederland.